Deze week was het weer eens zo ver.

Dinsdag om 5.30 uur word ik wakker omdat Els naast me ligt te blaffen van de hoest. Die verdraaide verkoudheid ook! En terwijl ze weer langzaam in slaap sukkelt lukt het mij niet meer de slaap te vatten!

Na wat doelloos gedraai stap ik om 6 uur uit bed. Laten we dan de extra tijd maar goed gebruiken en alvast wat werk verrichten. Ik ga achter de computer zitten, zet hem aan en . . . . niets! Uitgerekend nu, na 8 jaar onafgebroken goede dienst is mijn computer er mee gestopt. Een Apple, een computer die niet kapot te krijgen is (kapotte videokaart leer ik later)!

Toch wel enigszins van de leg loop ik naar beneden om mijn – erg vroege – ontbijt klaar te maken. Ik maak een bakje fruit klaar, een banaan, een peer en wil de schillen in de vuilniszak doen als ik merk dat de vuilniszak vol is. Nou ja, ik ben nu toch bezig. Jas en wanten aan, want het is koud buiten en ik loop naar de hoek van de straat om de vuilniszak in de gemeentelijke vuilcontainer te gooien. Pasje op het display om de container te openen . . . . niets! Container vol! Balend loop ik terug naar huis, zet de volle vuilniszak dan maar zolang is ons schuurtje (dat stinkt toch wel erg onaangenaam, zo’n vuilniszak in een klein afgesloten schuurtje).

Terug naar de keuken, een nieuwe vuilniszak om de schillen weg te gooien en dan tot slot een kopje koffie zetten. Ja hoor: “apparaat schoonmaken” beveelt de display van de koffiezetter. Een krachtterm ontsnapt mijn mond en geïrriteerd maak het apparaat schoon. Als alles weer in elkaar zit geeft het display aan “water toevoegen”. Wat een klote-apparaat! Al die shit komt ook altijd achter elkaar aan.

Moe, chagrijnig en bozig zit ik achter mijn krantje mijn ontbijt weg te werken, inderdaad: “weg te werken”, ik proef het niet eens! Totdat ik me daar bewust van word: waar ben ik nou mee bezig, waarom laat ik mijn dag nu toch zo zwart kleuren door een toevallige samenloop van omstandigheden, daar een paar van die kleine tegenvallertjes! Ik kon wel gek zijn!

Als Els na een hele poos ook beneden komt zegt ze ”zo, je was weer eens fijn aan het spoken vannacht!”.

Natuurlijk had ik nu ook venijnig uit de hoek kunnen komen over haar gehoest. Maar gelukkig hoeft dat vandaag niet: “Goedemorgen, fijn dat jij na je hoestbui toch nog even lekker door kon slapen”.

Daarna vertel ik haar van mijn avonturen deze ochtend en bovenal van mijn inzicht: “alles wat je aandacht geeft groeit” Je kunt blijven hangen in het chagrijn van een paar negatieve ervaringen, vreemd genoeg lijkt daar ook een soort van winst in te zitten: je lekker wentelen in al dat negatieve: ja hoor, dat heb ik weer! Het zal ook eens niet! Je kunt er heerlijk ver in door blijven dobberen: “altijd als ik een kop koffie wil is er weer iets met dat achterlijke apparaat, alsof ie weet dat ik er aan kom”.

Je kunt ook heel eenvoudig besluiten om het links te laten liggen. En je aandacht richten op wat het je wel opgeleverd heeft: je hebt al een wandelingetje gemaakt, en nu je er aan terug denkt: de lucht was prachtig! En je hebt de krant veel uitgebreider kunnen lezen dan anders! Het fruitontbijt was heerlijk, Els heeft een goede nacht gemaakt en bovenal: weer een mooie reminder van een eeuwenoud inzicht:

“alles wat je aandacht geeft groeit”