Over Gharp
Samen muziek maken, dat is toch wel een van de fijnste dingen die er bestaat!
Hans, Arjen en ik doen dat al een jaar of dertig, en misschien al wel tien jaar in de muziekserre van Hans, waar hij behalve tal van instrumenten ook een complete opnamestudio herbergt.
Onze eerste Cd, in eigen beheer uitgebracht dateert van 1997.
Als je een Cd maakt moet er natuurlijk ook een naam van de band komen, en dat was nog wel een probleem; hoe noemen we de band.
In die tijd speelde Peter ook nog mee in de band en iemand kwam op het idee om de voornamen te combineren: Gerard, Hans, Arjen en Peter: Gharp.
Natuurlijk kennen we allevier het boek “The World According to Garp” van John Irving (en de gelijknamige film onder regie van George Roy Hill). Dat heeft er zeker toe bijgedragen dat we zonder al te heftige discussies de naam Gharp verwelkomden. En het reikte ons dus ook al heel eenvoudig de naam voor onze Cd aan: “Life according to Gharp”.
In de loop der jaren is Gharp wel regelmatig van samenstelling gewisseld. In het begin zat Peter er nog bij. Na enige jaren ging Arjen verhuizen. Zijn plek werd ingenomen door maar liefst twee mensen (zegt wel wat over Arjen’s brede kwaliteiten) Layla op piano en keyboards en Marc op elctrische gitaar (en de wereld aan apparaatjes en apparatuur). Marc had een grote mancave annex muziekzolder waar we – zelfs knoerthard elektrisch – konden repeteren. Toen Arjen weer terugkwam verdween Layla en ging Peter enige tijd later op zoek naar andere muzikale uitdagingen (we hadden ook wel iets te veel ‘gitaren’). Marc kwam persoonlijk in een vervelende situatie terecht en moest noodgedwongen verhuizen waardoor we een ander onderkomen nodig hadden. Deze personele wisselingen worden hier nu in een paar zinnetjes opgedist, maar begrijp wel dat het ook redelijke crises waren, afscheid nemen van muziekvrienden is geen kattepis!
Een nieuwe oefenplek was nog niet zo eenvoudig. We hebben het een tijdje bij mij thuis geprobeerd, maar met jonge kinderen in huis (dochter Dide kwam altijd tijdens de repetitie weer naar beneden (“pappa, ik kan niet slapen”, wij van Gharp denken nog steeds dat ze het vooral heel leuk en interessant vond!). En we hebben het ook wel een tijd wisselend gedaan, dan bij Arjen, dan bij Hans, dan bij mij, maar zoals gezegd de laatste jaren hebben we in de serre van Hans wel ons vaste GharpHonk gevonden.
